برای من ای مهربان خودکار بیاور

روزگاری نه چندان دور کلکسیونی کوچک از قلم و خودکار و خودنویس داشتم. البته من کلکسیون‌دار اصیلی نبودم که گنجینه‌ام را در محفظه‌ای شیشه ای نگه دارم. بلکه همگی‌شان را ریخته بودم توی یک ماگ بزرگ و هر بار که کارم به نوشتن می‌افتاد بسته به اینکه کدامشان پا بدهد یکی را بر‌می‌داشتم و استفاده می‌کردم. اما حالا برای اینکه یک شماره تلفن را یادداشت کنم باید خانه را برای یافتن یک مداد زیر و رو کنم و آخر سر هم با میخ شماره را روی دیوار بنویسم. همه اینها به خاطر این است که این روزها امیرفربد به کشیدن نقاشی‌های سورئال علاقه‌مند شده است.

توفیق اجباری

زمین هچنان گاه به گاه زیر پایمان میلرزد و یک جور آمادگی برای فرار در تمام لحظات این چند روز در خانه موج میزند و تنها خوبی اش برای من این بوده که از یک انسان بدوی غار نشین جنگلهای استوایی تبدیل شده ام به یک شهروند متمدن که حتی هنگام خوابیدن هم پیراهن به تن دارد.

دنیای شگرف زن همسایه

دیشب ساعت یک بامداد چند دقیقه بعد از آن زلزله مهیب دوم، همینطور که قد هفت هشت نفر پتو و بالشت زیر بغلم‌هام بود و داشتم توی ذهنم دنبال جای امنی میگشتم که امیر فربد و محبوبه را به آنجا ببرم، شنیدم که زن همسایه به شوهرش می گوید: مسافرت که نرفتیم. لااقل  پاشو ما هم امشب یه جایی بریم. دلم پوسید توی این خونه.

غیر

یک روز که پدرم حواسش نبود و داشت ماشین اش را میشست، شنیدم که دارد با ماشین حرف می زند. یک جورهایی داشت ازش عذرخواهی میکرد از اینکه سوئیچ ماشین را به غیر داده. آن روز تنهایی پدرم را به چشم دیدم.

دیروز کاپوت ماشین خودم را بالا داده بودم تا آب و روغن اش را چک کنم. بیماری اخیر چنان ضعیفم کرده که وقتی رفتم و از چند متر آنطرفتر یک دبه آب آوردم، نفسم بند آمد. بالا سر ماشین بودم که آن سرفه های لعنتی آمد. رویم را کردم به دیوار که ماشین نازنینم این بیماری لعنتی را از من نگیرد. منظور آن روز پدرم از غیر من بودم. 

تف

راستش من خیلی هم دلم برای بچه های کاری که سر چهارراه روزنامه و گل و آدامس می فروشند، نمیسوزد. بلکه بیشتر دلم برای بچه های مدرسه کباب است. هنوز هم صبح ها از شادی اینکه دیگر قرار نیست به مدرسه بروم از رختخواب بیرون می آیم.

خیانت پتو

وسواس عجیبی گرفته ام و شبها چند باری از خواب بیدار میشوم تا پتو از روی امرفربد کنار نرفته باشد. دیشب که تلفنی با پدرم حرف میزدم آخر حرفهایش گفت که شبها دو تا پتو بیاندازم روی خودم که اگر یکی رفت کنار یکی دیگر باشد. کاش مادرم هم کمی از وسواس من را برای پدرم داشت.

به مثابه اعتیاد

همیشه در زندگی موقعیتهای شل کردن و سفت کردن را عوضی گرفته ام. دیگر به شدت دیروز گلویم و استخوانهایم و کمرم و کف پایم درد ندارد. جز جای آن دو تا آمپول لاکردار که رسما راه رفتن را ازم گرفته.

ریموت

حالا نه اینکه خود تلویزیون مستقیما بدآموزی برای بچه ها داشته باشد، اما برنامه هایش یک جوریست که همان جلوی بچه ناچاری فحش بکشی به زیر و بالا و خواهر و مادرش.