عذاب وجدان نمی گذاشت بخوابم. نمی توانستم خودم را ببخشم. هر بار که در یخچال را باز می کردم ، آن دو قاچ بزرگ هندوانه عین آیینه دق مقابلم ظاهر می شدند و با آن خنده های خبیث شان از اینکه هیچ کس نتوانسته بود لب بهشان بزند بس که کال و بی مزه بودند عذابم می دادند. بلند شدم و کردمشان توی مشما و از جلوی چشمهام دورشان کردم. و بعد دیگر خلاص شدم؟ به هیچ وجه. از فردایش تا همین الان هر کس که می رود در یخچال را باز می کند بوی هندوانه ای کال و بی مزه مثل یک خنده شیطانی می پیچد توی خانه.
خوشحالم که پیداتون کردم ولی... راستش نوشتن شما اینجا یه جورایی مث همون ربط قناریه به معدن همون قد غریب !حیف از بلاگفا، حیف ...