دنیا مثل بعضی ها را کم دارد. یکی از اینها را می شناسم که عادت عجیبی دارد. هیچ وقت دست خالی خانه کسی نمی رود. اهل گل و کتاب و شیرینی و شکلات هم نیست. مثلا می بینی یک بسته چای خشک برایت آورده. یا نصف کیسه برنج را روی دوشش گذاشته و دارد پله های خانه دختردایی ات را بالا می رود. هیچ هم به اوضاع مالی صاحبخانه نگاه نمی کند. میبینی طرف یک میلیاردر است اما او تصمیم گرفته چند کیلویی سیب زمینی پیاز برایش ببرد. خیلی از بیشعورهای فامیل از دستش شاکی اند. اما او خانه همان بیشعورها هم باز دست خالی نمی رود. دیشب که خانه ما آمده بود چند تا قوطی کنسرو ماهی آورده بود.
