به یاد ندارم تا به حال تنهایی رفته باشم به یک رستوران یا یک ساندویچی و سفارش غذا داده باشم. تنهایی غذا خوردن برایم مثل این می ماند که با شلوارک رفته باشی راهپیمایی. احساس می کنم همه نگاهم می کنند. گاهی از زور گشنگی زنگ زده ام به دوستی آشنایی تا بیاید و بغل دستم بنشیند تا یک لقمه غذا از گلوم پایین برود. آن دوست و آشنای عزیز هم عقلش نرسیده و گرانترین غذای توی منو را برای خودش سفارش داده.
