با آن مقدار پولی که برای خرید خانه داشتیم به هر بنگاه املاکی که می رفتیم طرف به جزیره ای در خارج از شهر اشاره می کرد. جزیره ای که به جای دریا، اطرافش را بیابان احاطه کرده بود. جایی دور از شهر که ساکنینش گویی تبعیدیهای بودند که شبها بر پشت بام مجتمع مسکونی شان جمع می شدند و با حسرت به روشنایی های شهر زل می زدند. انگار که هیچ وقت نخواهند توانست بر آن سرزمین خوشبخت ورود کنند.
با پدرم کنار جاده ایستاده بودیم تا شاید ماشینی برسد و ما را تا شهر ببرد. هوا داشت تاریک می شد و من ترسیده بودم که اگر ماشینی نیاید چه کار کنیم. چراغ های یک آبادی را در دوردست می دیدم و دکل های عظیم برق را و دیگر هیچی. پدرم گفت نوشابه می خوری؟ و پیاده رفتیم و رسیدیم به همان روستا و همین طور که شیشه فانتا را سر می کشیدم، مطمئن شدم پدرم هر طوری هست ما را به شهر می رساند. شک نداشتم.
دیروز امیرفربدم یک ساله شد. نامه بلندبالایی برایش نوشتم از اندک رازهایی که از دل زندگی بیرون کشیده ام. یعنی امیرفربد بیست ساله را نشاندم مقابلم و برایش حرف زدم و هی تصدقش رفتم. محبوبه که از مفاد نامه خبر دار شد گفت اگر بشود قسمتی اش را بگذاری توی وبلاگت خوب می شود. بهش گفتم که به نظر من همه خرافات دنیا را پدرها رواج داده اند. می ترسم چشمش بزنند.
وقتی گفتی برویم فانفار دیگر رویم نشد بگویم نه. قبلش گفته بودی برویم ترن هوایی و من بهانه آوردم که حوصله جیغ و هوار را ندارم. باید اعتراف کنم هر چه بالاتر رفتیم قلب من از تپیدن اش کم شد و آن لبخند یخ بسته روی صورتم از ترس بود و نه از شادمانی کنار تو بودن.
-- آقا مگه آدم هم گاو میشه؟
-- بعضی وقتها میشه.
-- چه جوری؟
-- به مرور.
این تنها دیالوگ فیلم "فروشنده" بود که دوست داشتم.
یکی از آن روزهایی که نیمکتها سه نفره و کلاسها پنجاه نفره و مدارس رایگان بود و معلم جغرافی مان عاجز شده بود از سروصدای کلاس، برایمان از قاره ای گفت که هنوز کسی کشف اش نکرده بود. یعنی موج های بلند دریا نمی گذاشت کسی وارد آن قاره بشود و کشف اش کند. خب ما هم در برگه های امتحانی که پرسیده بود کره زمین چند قاره دارد نوشتیم شش تا.
با دمپایی حمام، مقابل یک کفش فروشی تعطیل توی ماشین نشسته ام و به این فکر می کنم که در همه عمر هیچ وقت نبوده که همزمان دو جفت کفش داشته باشم.
