تازه بلد شده بودم توی مهمانیها سر نوشابه را با ته قاشق جوی بپرانم که بخورد به سقف و دخترخاله ها یواشکی بخندند و با چشم جوری نگاهم کنند که سینه ام از غرور پف کند. اما خیلی زود دوران طلایی آن نوشابه ها به سر آمد و جایش از این بطری های پلاستیکی آمد که حالا بچه های سه ساله و چهار ساله دخترخاله ها برای خودشان می توانند نوشابه باز کنند و حتی نگذارند ذره ای سرش را شل کنی و بعد بدهی به دستشان.
